O człowieku słów kilka

... bo wypada się przedstawić. 

To jest Szczurowski, zwany Szczuru.

Kocham ravioli. Ale nie, że robić samemu, czy w dobrej restauracji - ja kocham danie gotowe, ravioli w sosie pomidorowym, zapuszkowane. Otwieram puszkę, biorę łychę i wtranżalam na zimno. Ze składem, na wszelki wypadek, się nie zapoznaję, bo po co psuć sobie apetyt...

Uwielbiam światełka. 

Mam świecący głośniczek pod prysznicem i słuchawkę z LEDami... Do tego na łazienkowym parapecie sznur kolorowych lampek pomiędzy doniczkami. Niby się myję, a czuję się jak na dyskotece. 

Zostając przy prysznicu - muszę mieć kilka żeli pod prysznic, każdy o innym zapachu. Za to nie mam szamponu. 

Zamiast kremików i balsamów (bo jeszcze żyję, nie trzeba mnie ani balsamować, ani kremować...) używam oliwki dla niemowląt. 

Używam tylko męskich dezodorantów. 

Praktycznie mam całe życie w telefonie, laptopa używam tylko do trzymania kopii zapasowych. Szybciej przeżyję bez tlenu, niż bez smartfona. 

Nie noszę biustonoszy. Ani torebek. Za to zawsze zakładam czapkę.

Boję się wody. To znaczy zbiorników wodnych, a nie prysznica, czy mineralnej gazowanej. 

W czasach młodości chmurnej i durnej miałam kumpla, a kumpel miał maszynkę do tatuażu domowej roboty. Chyba nie muszę opisywać i pokazywać skutków? ;)

Nienawidzę firanek. I siatek w oknach (choć z tymi chyba się polubię, bo much też nienawidzę).

Jestem mistrzem wypieprzania się o własne nogi. Z drabiny nie spadnę, z rusztowania nie spadnę, a z dywanu na podłogę to się wypierdolę i nabiję se siniaków w dziwnych miejscach. No i zawsze trzasnę o coś gębą. 

Robię zajebistą zupę ogórkową. 

Umiem dobrze wytapetować i mordę i ścianę. Wymalować i wyszpachlować też.

I sfotografować.

W sumie, to jetem nudnym człowiekiem, a życie jest zdecydowanie przereklamowane.